Pluizenkind

Sinds kort hebben we gezinsuitbreiding. Een katertje is bij ons komen wonen. Een kroelert. Hij woont bij ons op kamers. Nou ja, onze oudste dochter heeft hem mee naar huis genomen en die kleine stinkerd is op haar kamer hele dagen aan het ravotten met een kartonnen doos en een stukje touw of ligt opgerold in een toilettas. Toch komt ie ook af en toe naar beneden waar hij in de hal met verve mijn pantoffels vermoordt.

Als ’s morgens vroeg mijn dochter onhoorbaar naar haar werk vertrekt kan ik de klok er op gelijk zetten dat er niet veel later een aanval zal plaatsvinden. Een aanval op mijn voeten wel te verstaan. En ja hoor, zodra de buitendeur dicht gaat. Komt het kleine monster aangerend en wurmt zich bij het voeteneind van het bed onder het dekbed waar heel vals, maar hartstochtelijk, er keihard in mijn voet wordt gebeten.

De honden op stang jagen is geen kunst voor hem, het is een gave. Bij de gangdeur staat hij uitdagend met een poot tegen het ruitje de honden gek te maken. Als de Teckel even niet oplet schuift er een kattenpootje onder de deur door om de hond even een tik te geven. En floep weg is het pootje weer. Het liefst zou de kat hem drie klappen op zijn bek willen geven en keihard ‘Buut vrij’ willen roepen. Hij kan niet praten, anders had ie het zeker gedaan.

Pluis, Pluizenkind, Perry Pluis, Rot kat; zomaar wat namen die deze kat inmiddels heeft verworven door zijn gedrag.

Zodra ik in mijn kantoor aan het werk ben staat de deur altijd wel op een kier. Laatst liet Pluis mij toch aardig schrikken. Bezig met een offerte had ik de kat niet naar binnen horen komen. In mijn ooghoek zie ik ineens op de bovenste plank van het rek een ordner bewegen. Een klein stukje maar. De ordner schoof een halve centimeter naar voren. Even dacht ik dat ik gek werd. Zoiets kan niet. Een ogenblik later helt de ordner iets naar voren. Dan ontwaar ik boven de ordner heel even een klein pootje. Als ik hem sommeer om uit het rek te komen gaat hij als een volleerd parcoursspecialist via de muur, een snoer, het bureau uiteindelijk met een duik de papierbak in. Dat knispert zo lekker. Even is het rustig. Even, want niet veel later hoor ik het behang scheuren en hangt er een reep behang los met een kat halverwege hangend aan de muur. Hij lacht mij uit. Ik zie het gewoon. Rot kat.