Dagbesteding

In overleg met de huisarts, een casemanager Alzheimer en een zorgboerderij was het idee om mijn vader meer te betrekken in de maatschappij zodat de Alzheimer wat afgeremd wordt. Er werd afgesproken dat we met hem bij een zorgboerderij net buiten zijn dorp eens te komen kijken of het hem wat lijkt. De vrijdag was de afspraak. Mijn vader werd door mijn broer opgehaald en naar de zorgboerderij gebracht. MijnLief en ik zouden rechtstreeks daar naar toe gaan. De eerste indruk was goed. Rommelig, maar overzichtelijk. Er waren daar jongere mensen en een drietal ouderen ook met Alzheimer. Na een eerste kennismaking en een rondleiding volgde een kop koffie en het uitspreken van een eerste indruk. En het beviel! Wanneer kon hij voor een eerste keer proefdraaien vroeg hij. “Och, aanstaande dinsdag moet wel lukken. Maar dan wordt u nog niet opgehaald met het taxibusje. Kan een van de zoons u misschien brengen?” Ik bood mij aan. Maandagochtend werd ik rond 08:15 gebeld: “Waar blijf je? We moeten zo gaan!” Hij was een dag abuis. En zo reed ik de dinsdag erna met mijn vader het terrein voor de tweede keer op. Zijn pakje brood stijf vasthoudend in zijn hand en tegelijkertijd zijn rollator duwend stapte wij naar binnen. Hij had er echt zin in! Na een kop koffie werd hij ‘ingedeeld’ bij de andere mannen met Alzheimer. Zij moesten ‘leidinggeven’ aan de jongeren van de houtbewerking en plantenafdeling. Aan het eind van de dag was hij laaiend enthousiast. Op donderdagochtend vroeg werd ik weer door mijn vader gebeld: “Mag ik vandaag nou ook naar de zorgboerderij? Of kan dat niet?” Toen ik hem vertelde dat het pas op dinsdag weer zijn dag was klonk er teleurstelling in zijn stem. Uiteindelijk is er afgesproken dat hij twee of drie keer per week naar zijn dagbesteding op de zorgboerderij gaat. In plaats dat de dagen verglijden heeft hij weer een doel in zijn leven: leidinggeven, want hij is nodig!