Mensen werkzaam in de ouderenzorg maken dingen mee waarbij je je hart op de juiste plaats moet hebben om hiermee om te kunnen gaan. Van alles maken de verzorgenden mee; dementie, hulpbehoevende mensen of zieke mensen die voor de zoveelste keer hun bed vol kotsen of onder schijten.
Een oude man die aan de zeer jonge verzorgende vraagt of zij hem alstublieft wil wassen. “Ach zuster, er zit toch geen botje meer in.” Maar ook familie inlichten dat vader of moeder is overleden. En de bewuste man of vrouw deelde dezelfde hobby als de verzorgende; paarden. In de middag was de verzorgende nog samen wezen wandelen naar het paardenweitje. Even samen genieten. Diezelfde verzorgende wordt door de familie gevraagd of zij vader of moeder wil afleggen zodat ze netjes opgebaard kunnen worden en er waardig afscheid kan worden genomen. Met eerbied en veel respect wordt dat gedaan. Soms met een traan brandend in de ooghoek. Ik zou volgens mij echt af en toe een traantje wegpinken of het werk moeten stoppen om bij te komen. Ik kan dat werk beslist niet aan. Teveel emoties die mij zouden belemmeren in mijn werk.
Oudere mensen zijn leuk. Boordevol verhalen zitten ze, tenzij ze zo dement zijn als een egel. Maar toch, mensen die respect verdienen. Maar als de leeftijd hoger wordt en het lichaam niet meer wil doen wat zij willen, dan heb ik echt medelijden met hen. Het hoofd wil nog van alles, echter het lichaam doet niet meer in de juiste mate mee. Laatst liep er een vrouw over de galerij van het zorgcentrum, rok in haar panty gestopt, grote witte onderbroek aan. En zo kwam zij de lift uit.
Familie van de vrouw hadden een week daarvoor ook al geklaagd dat de borsten van de vrouw tijdens het aankleden in de rok zaten. Zij droeg al jaren geen bh meer,. Dat zat ongemakkelijk.
Daarentegen zijn er ook ouderen die tot hun laatste ademzucht ware dames of heren zijn waar niets op valt af te dingen. Kleding tot in de perfectie verzorgd, een heerlijke parfum of aftershave op. En ook die piepen er dan tussenuit.
Als er dan zes mensen in één maand achter elkaar komen te overlijden, mensen waar de verzorgenden een band mee hadden, dan is dat hard. Uit respect gaan zij namens het zorgcentrum wederom naar de begrafenis of crematie.
Mensen in de zorg ik maak een diepe buiging voor u.
Jan Brand, uw businesscoach 